Bijeenkomst
Vrijdag 31 mei is er in het Etty Hillesum Centrum in Deventer een bijeenkomst waar LHBTI-plus-asielzoekers hun verhaal vertellen. De bijeenkomst begint om 20:00 uur. Dit is een samenwerking tussen de COC-werkgroepen LHBTI+ Face It en Cocktail, waarbij maatjes aan LHBTI+ vluchtelingen worden gekoppeld. De Roze Golf, het LHBTIQA+ Platform en Podcast, had een interview met Cocktail-vrijwilliger Dickey en haar maatje Tatjana.
Tatjana vluchtte uit Rusland en kwam in 2019 in Zutphen in het asielzoekerscentrum terecht. Dankzij Dickey uit Deventer voelde Tatjana zich snel thuis in Nederland. Dickey is een van de vrijwilligers van het zogenoemde Cocktail Project van COC Deventer, waarbij vrijwilligers geregeld een lhbti-plus-asielzoeker bezoeken voor een praatje om het sociale isolement te doorbreken, waarin veel met name lhbti-plus-asielzoekers terechtkomen.
‘Het was geen gemakkelijke tijd’, zegt Tatjana in de Roze Golf van deze week, terugkijkend op de afgelopen vijf jaar die ze moest wachten op een beslissing in haar asielprocedure, ‘Maar m’n leven gaat nu heel goed, ik ben heel blij hier te wonen.’ Haar asielaanvraag werd uiteindelijk gehonoreerd, Tatjana is erkend vluchteling en mag in Nederland blijven. ‘In Rusland werd ik niet geaccepteerd. Ik kon daar niet zeggen: “ik ben gay” . Ik wil gewoon een normaal leven leiden zonder angst, zonder problemen, zonder politie. Dat is niet mogelijk in Rusland met alle anti-homowetten en homofobie van mensen.’ Ze woonde in een klein plaatsje, zo’n zeshonderd kilometer ten westen van Moskou.
‘Eindeloos gewandeld’
Tatjana ontmoette Dickey en het klikte. Dickey benadrukt het belang van het Cocktail Project. ‘We zoeken contact met lhbti-plus-asielzoekers omdat die vaak extra eenzaam zijn,. Vaak moeten ze in een azc ook nog geheimzinnig doen over hun geaardheid omdat ze tussen de homofobie landgenoten zitten en gepest worden. Ons doel is om lhbti-asielzoekers een veilige situatie te bieden, zodat ze even zichzelf kunnen zijn. Dat doen we door één op één, ik was buddy voor Tatjana, maar we organiseren ook feestjes voor lhbti-plus-asielzoekers.’ Tatjana sprak in het begin alleen Russisch, maar leerde heel snel de Engelse en Nederlandse taal. Dickey en Tatjana houden allebei van wandelen. ‘We hebben eindeloos langs de IJssel gewandeld’, zegt Dickey en tijdens het wandelen werd er gepraat over van alles en nog wat.
Eenzaam
Nu Tatjana in Nederland mag blijven, is het contact met Dickey gebleven ‘Het klikte zo goed, dat we nu vriendinnen zijn’, zegt Dickey. “\’We zien elkaar en of twee keer per maand’, vult Tatjana aan. ‘Het contact met haar was heel belangrijk voor me. Niet alleen om te praten, maar gewoon om iemand te hebben die dichtbij is. Ik was heel eenzaam en dacht dat ik geen goed leven kon leiden in Nederland. Ik was depressief. Daarom was het belangrijk dat Dickey er was. Ze gaf mij het gevoel dat ik niet alleen was, dat ik een mens ben. Je hebt alles achtergelaten in jouw land en je voelt je heel eenzaam en slecht in een land waarvan je de taal niet spreekt. Het was voor mij heel belangrijk dat er iemand kwam, contact met mij maakte en steunde.’
Veerkracht
‘Het was boeiend om me in te leven in haar’, zegt Dickey, over haar contact met Tatjana. ‘Gewoon samen op de kaart kijken: waar heb je gewoond, praten over haar en mijn familie en over hoe je leeft. Het heeft mijn blik verbreed en mijn leven verrijkt. Lhbti-asielzoekers hebben een veerkracht, ongelofelijk. Daar kunnen we van leren.’
