Een overzicht van meer dan vijftig jaar beleidsmakers

Special – Aan het roer – Vijftig jaar bestuursleden

Binnen een vereniging als COC Deventer zijn er altijd mensen nodig die de koers uitzetten en bepalen. Zonder hen zou het COC een speelbal in de golven zijn en daarom deze keer een special over veertig jaar bestuursleden – veertig jaar handen aan het roer op soms kalm en soms roerig water.

1972-1980

In de jaren zeventig was het COC in Deventer grotendeels een werkgroep vanuit COC afdeling Arnhem. Mensen van de plaatselijke N.V.S.H. en vertegenwoordigers uit COC Arnhem zorgden samen met de eigen mensen van de ‘COC-werkgroep IJsselstedendriehoek’ voor het beleid van de eerste vijf jaren. Het zoeken naar een geschikt onderkomen voor de jonge werkgroep was in die beginjaren één van de belangrijkste taken voor het bestuur en ook het op peil houden van het aantal vrijwilligers bleef een hoofdpijndossier. Verschil in visie over integratie en homo-recreatie tussen de N.V.S.H. enerzijds en het COC anderzijds zorgde ervoor dat in 1977 het COC in Deventer een zelfstandige afdeling werd.
Daarna was het een beetje stuivertje wisselen qua bestuurstaken onderling tussen diverse personen. In de namenlijst van vele mannen komt er af en toe een vrouw voor. Aan één van hen, Emy Werkhoven, is al eerder een apart hoofdstuk in deze reeks besteed.

1980-1990

Omdat in 1983 een nieuw COC-pand was aangekocht ontstond een bestuurlijk probleem. Koper en eigenaar van het nieuwe COC-pand aan de Assenstraat was ook penningmeester van de vereniging en dat gaf tegengestelde belangen. Voor de ledenvergadering van 11 oktober 1983 zou er dus een nieuwe penningmeester gekozen moeten worden, maar op die dinsdag was er nog niemand die zich hiervoor aangemeld had.

Anekdote: ‘Wie kan mij boekhouden leren?’

Dit was nog nooit voorgekomen in de annalen van de IJsselstreek: niemand die penningmeester of –es zou worden. En het was immers al gezegd dat we echt niet hoefden te verwachten dat iemand zich zou aanmelden. Tenslotte hadden we echt geen blik vrijwilligers op de plank.
Maar wat dan? Verantwoordelijkheid was een gevleugeld woord in de diskussie. En die wenste kennelijk niemand, ook niet dandat de funktie van een groot aantal belastingen was ontdaan. Immers, de oude penningmeester zou een deel van zijn klus, een groot deel, meenemen naar de werkgroep Beheer. Dat gedeelte van de klus, penningen van de sociëteit, hetgeen globaal inkopen voor de soos inhoud, hoefde nieuweling(e) niet meer voor zijn of haar rekening te nemen. Ik zag plots een vinger in de lucht en hoorde uit de hoek de vraag: “Wie kan mij boekhouden leren?” Vóór ik het goed en wel besefte bleek het onmogelijke gebeurd. Chris Breman wierp zich op als kandidaat voor de vakante funktie. Nu kon er gestemd worden.
(deel uit het verslag van de ledenvergadering van dinsdag 11 oktober 1983 door Bert Timmerman)

Het was in het begin van de jaren ’80 lastig om bestuursleden te vinden. De ‘koördinator’ zoals de voorzitter indertijd genoemd werd bleef redelijk standvastig in functie en ook de cursus boekhouden had zijn werk gedaan, maar secretarissen kwamen en gingen. Vanaf eind 1985 echter bleven bestuursleden wat langer zitten en kon er gesproken worden van een stabiel bestuur. Ook de rust om voorlopig geen ander pand te hoeven zoeken en de groei van activiteiten binnen de verschillende werkgroepen maakten dat het bestuur in de tweede helft van de tachtiger jaren geen hoofdpijndossiers kreeg te verduren.

Anekdote: Fakkeldragers

Waarom vinden zo weinig mensen het leuk om te besturen? Het moet toch juist heel leuk zijn om tot de fakkeldragers van de roemruchte afdeling IJsselstreek te behoren? Het grote probleem lijkt te zijn dat persoonlijke en bestuurlijke zaken nogal eens door elkaar gaan lopen, men raakt verstrikt in complexe emoties en brandende gevoelens. Allemaal mooie uitingen van het leven, maar de fakkel gaat uit door gebrek aan zuurstof.
(deel uit de vaste column van ene K.v.d.S. uit afdelingsblad Flipo nr.11 – maart 1985)

1990-2000

Na een lange onderbreking komen er vanaf 1990 eindelijk weer ‘ns vrouwen in het bestuur, veelal in de rol van algemeen bestuurslid om de activiteiten voor en zichtbaarheid van vrouwen te behartigen. In 1993 ontstaat een bestuurscrisis rondom de besloten vrouwenavond, waarbij de ad-interim voorzitter het veld ruimt. De voorzittersrol werd daarna door bestuursleden onderling vervuld; pas in 1998 koos de ledenvergadering weer een officiële voorzitter.

Na de grote tussentijdse verbouwing van het COC-pand in 1994, waar het toenmalige bestuur een behoorlijke kluif aan had, kwam een ware bloeiperiode op gang voor de vereniging. Het café werd goed bezocht en de werkgroepen floreerden. Ook het bestuur profiteerde hiervan. In 1995 waren er zelfs op een bepaald moment zeven bestuursleden; een unicum en een groot contrast met de situatie van zo’n tien jaar daarvoor. Door de groei van het bestuur en de gunstige wind kon het bestuur vanaf 1995 voor de eerste keer het jaarlijkse vrijwilligersuitje organiseren.

Anekdote: vrijwilligersavond

Het bestuur vindt het belangrijk regelmatig iets voor de vrijwilligers te organiseren, als dank voor de inzet in de werkgroepen. Op vrijdag 30 juni is er zo’n avond georganiseerd. Met een gesponsorde bus togen we met in totaal 57 (!) vrijwilligers naar de zeer zonnige uitspanning ‘De Witte Wieven’ in Zwiep. Na de pannekoeken was er een ‘witte-wieven-tocht’ in het donkere bos. Tijdens de wandeling is de legende van de witte wieven verteld. Al met al een bijzondere gezellige avond, als afsluiting van een bijzonder goed seizoen.
(deel uit het vaste rubriek ‘Van de Bestuurstafel’ door Jan Muntinga uit Flipo nr.27 – september 1995)

1990 – Bestuur en kader tijdens Kaderweekend